Το Φως! Αιώνιο και άχρονο, υπάρχει παντού και πάντα. Πριν γεννηθεί το ίδιο, αυτούσιο, απαράλλαχτο, πρώτο σε όλα και πριν απ’ όλα, ξεχωριστό και ιδιαίτερο.
"Γεννήθηκα πριν από αιώνες αιώνων, σε ένα Χώρο όπου δεν υπήρχε χώρος, και σε ένα Χρόνο όπου δεν υπήρχε χρόνος. Με έναν περίεργο ωστόσο τρόπο, αισθάνομαι ότι προϋπήρχα της γενέσεώς μου. Κι ενώ από τότε όλα έχουν αλλάξει, εγώ αισθάνομαι ότι τίποτε δεν αλλάζει. Η παρουσία μου μετρά το αιώνιο. Δεν αξίζει άλλωστε να συζητά κανείς για πράγματα- τη γένεσή μου και τη γένεση του Κόσμου- που προκαλούσαν ανέκαθεν διαμάχες. Αυτό που ενισχύει την αυτοπεποίθησή μου είναι ότι η παρουσία μου έμοιαζε πάντοτε πρωταρχική: στους μύθους ή σε ό,τι ονομάζεται επιστήμη, στα έργα των θνητών αλλά και στις θρησκείες, το φως έπαιζε πάντοτε ρόλο ιδιαίτερο. Κατά καιρούς πολλοί διερωτήθηκαν για τη φύση του, και άλλοι πάλι έμειναν απλώς στο θαυμασμό και την αποδοχή... Εγώ, λοιπόν, που είμαι το παλαιότερο, το αρχέγονο φως, ήρθε η ώρα να μιλήσω λίγο για τον εαυτό μου." (Η Αυτοβιογραφία του Φωτός, Γιώργος Γραμματικάκης)
Το Φως! Αιώνιο και άχρονο, υπάρχει παντού και πάντα. Πριν γεννηθεί το ίδιο, αυτούσιο, απαράλλαχτο, πρώτο σε όλα και πριν απ’ όλα, ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Είναι η Ζωή και δίνει Ζωή, θεραπεύει και γι’ αυτό αποτελεί την αρχαιότερη μορφή θεραπείας αφού ρυθμίζει το βιολογικό μας ρολόι και συμβάλλει στη σωστή λειτουργία του ανθρώπινου σώματος. Η λέξη προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό Φάος, που δηλώνει τη λάμψη που φανερώνει, που κάνει τα πάντα ορατά αλλά και τη φωνή που αρχίζει να ακούγεται όταν όλα φωτίζονται γύρω. Είναι το αίτιο της όρασης, το αποτέλεσμα της φωτιάς, η χαρά και η κάθαρση. Ο Πλωτίνος αναρωτιόταν γιατί τα μακρινά αντικείμενα φαίνονται πιο μικρά στο μάτι και γι’ αυτόν, η όραση είναι αποτέλεσμα της συμπάθειας, η οποία συνδέει το ορών υποκείμενο με το ορώμενο αντικείμενο, χωρίς γι’ αυτήν να απαιτείται η παρεμβολή οποιουδήποτε διάμεσου. Μόνο το χρώμα χρειάζεται για να δημιουργήσει ένα πεδίο γύρω από τα αντικείμενα. Όμως η μεσολάβηση άλλων σωμάτων, όπως π.χ. του αέρα δυσκολεύουν και εμποδίζουν την όραση και τελικά, όσο απομακρυνόμαστε από το αντικείμενο τόσο περισσότερο μικρό μας φαίνεται, ώσπου χάνεται από το οπτικό μας πεδίο.
Υπάρχουν πολλές θεωρίες της Οπτικής αλλά οι περισσότερες, σπάνια μεταβαίνουν από τον αισθητό στο νοητό κόσμο. Το φως βρίσκεται ακόμη και μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, εάν πιστέψουμε τον Πλωτίνο, που γράφει σε ένα χωρίο των Εννεάδων, ότι ακόμη και όταν έχουμε κλειστά τα μάτια, εάν τρίψουμε λίγο τα βλέφαρα βλέπουμε μέσα μας φωτεινές ανταύγειες. Μόνο όταν τα μάτια μας στρέφονται στην αυτοθεωρία και ενατένιση του εσωτερικού εαυτού μπορούμε να αποκτήσουμε πρόσβαση στο νοητό κόσμο. Ακόμη, κανένα μάτι δεν θα μπορούσε ποτέ να δει τον ήλιο, αν δεν ήταν καμωμένο από τον ήλιο, αν δεν ήταν δηλαδή, ηλιόμορφο. Από αυτή τη σκέψη οδηγήθηκε στην αναλογία ότι, όπως το μάτι για να δει τον ήλιο πρέπει να είναι ηλιόμορφο, έτσι και η ψυχή για να προσεγγίσει το Θεό πρέπει να γίνει θεοειδής. Η ιδέα ενός φωτός εγγενούς στον άνθρωπο επηρέασε πολλούς μεταγενέστερους και σύγχρονους που προσπάθησαν επίσης, να εξηγήσουν, να διερευνήσουν και να μιλήσουν, στην ουσία, για την ίδια τη δημιουργία του Σύμπαντος.
Το Φως, η Ζωή, το Θείο ενυπάρχουν μέσα μας και δεν κάνουν άλλο παρά με διάφορα μέσα να προσπαθούν να πετύχουν την ένωση με το νοητό, αλλά και πέραν αυτού. Ο στόχος είναι η ένωση και το φως είναι το μέσο. Με την ένωση το μυστικό υποκείμενο δεν χάνει την ταυτότητά του. Η κατάσταση της μυστικής ένωσης δεν διαλύει, ούτε αφανίζει τον εαυτό ή ακόμα το εγώ γιατί δεν συνοδεύεται από πλήρη παύση και ακινησία αλλά οδηγεί σε μία εξέλιξη μέσα στην ίδια την ταυτότητά της. Με τη διαδικασία της κάθαρσης σώματος, ψυχής και νου, ακολουθεί ο φωτισμός, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη μυστική ανύψωση. Το φως έχει εδώ ένα μεσολαβητικό και ενδιάμεσο ρόλο. Στον αισθητό κόσμο όμως, είναι εκείνο που διαμορφώνει την πραγματικότητά μας. Αποκαλύπτει αυτό που είμαστε και καθορίζει τη Σκιά μας. Μας βοηθάει να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας ώστε να μπορέσουμε σταδιακά να γνωρίσουμε τη σκιά μας, επηρεάζει έντονα τα συναισθήματά μας και διαμορφώνει για τον καθένα μας την προσωπική αντίληψη για τον αισθητό κόσμο. Έναν κόσμο «ορατών τε και αοράτων», όπου τα μεν αποδεικνύουν την ύπαρξη των δε και αντίστροφα, ώσπου να φτάσουμε στην επίγνωση, στην ένωση, στην ολοκλήρωση.
Το Φως θεραπεύει την ψυχή! Διαλύει τα σκοτάδια της και την οδηγεί στον προορισμό της. Είναι ο φάρος της αλήθειας της και η ακτινοβολία ολόκληρης της ύπαρξης. Είναι αυτό που εκπέμπουμε και αυτό που αναζητάμε. Είναι η θέαση της γνώσης που οδηγεί στη συνειδητότητα και την αυτογνωσία και η δύναμή του είναι τέτοια που αν δεις μια φορά δεν μπορείς ποτέ να κλείσεις πάλι τα μάτια. Εμφανίζει όλα τα «γιατί» οδηγώντας την ύπαρξη στην διαρκή αναζήτηση της ουσίας της και του νοήματός της και είναι έρωτας από μόνο του. Έρωτας που διώχνει το φόβο από τα σκοτεινά μονοπάτια της σκέψης, εξισορροπώντας τη λογική με το συναίσθημα ανοίγοντας ορίζοντες άγνωστους αλλά τόσο θελκτικούς να τους γνωρίσεις και να τους κατακτήσεις. Είναι ένα διαρκές παιχνίδι καθαρής καρδιάς που ωστόσο οι βασικοί κανόνες του είναι η θέληση και η τόλμη για να μπορεί κανείς να αντέξει την άπλετη καθαρότητά του και τη γυμνή αλήθεια του. Γιατί πραγματικά χρειάζεται αντοχή για να περπατήσει κανείς το δρόμο του φωτός και να αφήσει πίσω του τα δελεαστικά του «φαίνεσθαι» και να φτάσει στα απλά του «είναι».
Η θέα της πραγματικότητας μπορεί να είναι σεβαστή μόνο στο βαθμό που ανάγεται στο αληθινό φως. Πρόκειται για ένα φως που, αδιάφορο εάν είναι ημέρα ή νύχτα, λάμπει αδιάκοπα. Λάμπει μέσα μας, λάμπει έξω από εμάς. Εμείς ωστόσο δεν το βλέπουμε πάντα! Ίσως επειδή δεν αντέχουμε να κοιτάζουμε μέσα μας ή δεν μάθαμε ποτέ να το κάνουμε αυτό. Ίσως γιατί το θεωρούμε άπιαστο ή είναι αυτό που το βαφτίζουμε άγνωστο για να κρυβόμαστε πίσω από το φόβο και να μην το συναντάμε. Όμως αυτό επίμονα χρωματίζει τις αποχρώσεις μας και τις φωτίζει αλλόκοτα και πολυπροοπτικά ακροβατώντας στην κάθε είδους φιλοσοφία μας για να την επεκτείνει, να την ανατρέψει, να την γκρεμίσει εκ βάθρων και να την ξαναχτίσει αχτίδα με αχτίδα χρησιμοποιώντας όλες τις κρυφές και φανερές αρετές και χάρες του. Χρειάζεται λοιπόν να αφεθούμε στην ελευθερία της δημιουργικής αιχμαλωσίας του για να τιθασεύσουμε τα σκοτάδια μας και να μάθουμε τα κρυμμένα μυστικά των κόσμων του Σύμπαντος. Χρειάζεται να το συναντήσουμε μέσα μας για να μπορέσουμε να υπερβούμε το τραυματισμένο και ελλιπές εγώ μας και να ταξειδέψουμε στους γαλαξίες της ψυχής μας, που είναι κομμάτι της αιώνιας ψυχής, της πηγής του Φωτός.
Ας το αφήσουμε να φωτίσει τους σκοτεινούς ουρανούς μας και να ζεστάνει τις παγωμένες ψευδαισθήσεις ζωής που κατασκευάσαμε για να αποκτήσουμε δήθεν προορισμούς κι ας μαγευτούμε από το χαμόγελο του που μόνο με ένα μπορεί να ταυτίζεται, που μόνο ένα μπορεί να είναι: το χαμόγελο του Σύμπαντος μέσα μας!